عصر ایران – این روزها، صفحات، سایت ها و شبکه های مجازی جریان دلواپس پر شده است از این مفهوم که دولت در سیاست خارجی اش ناموفق بوده است و استناد می کنند به این که در طول کمتر از یک هفته، چهار کشور، روابط دیپلماتیک شان را با ایران قطع کردند، تعدادی دیگر سفرایشان را فراخواندند و شورای امنیت سازمان ملل نیز ایران را محکوم کرد.
البته آنها نمی گویند که علت مشکلاتی که بدان اشاره می کنند، خودشان هستند چرا که اگر نوچه هایشان، به سفارت عربستان حمله نمی کردند و آن توحش را رقم نمی زدند، نه تنها وضعیت این گونه نبود، بلکه ایران و سیاست خارجی جمهوری اسلامی در موقعیت برتری در جهت فشار آوردن به عربستانی بود که به واسطه اعدام شیخ نمر، در حالت انفعال قرار داشت ؛ کما این که بسیاری از کشورها – حتی کشورهای غربی – و سازمان های حقوق بشری در مسیر محکومیت عربستان بودند.
غرض از این نوشتار، پرداختن به ماجرای حمله و خسارت های آن به منافع ملی کشورمان نیست، بلکه اشاره به این نکته است که آنچه در این چند روز رخ داد، ماکتی کوچک از اتفاق مصیب باری است که در ۸ سال حکومت تندروها در کشور رخ داد.
شکل ماجرا چنین است: آنها به سفارت عربستان حمله کردند و برای کشور مشکل آفریدند و سپس دولت را به خاطر همین مشکل، مورد هجمه قرار دادند.
این ماجرا در ابعادی به مراتب بزرگ تر و گسترده تر ، در آن ۸ سال رخ داد و کسانی که کشور را به گرداب مشکلات کشاندند، بعد از روی کار آمدن دولت جدید، مدعی شدند که “این چه وضعی است؟”
ماجرای حمله به سفارت عربستان، هر بدی که داشت ، این حسن را هم داشت که “مصیبتِ بر کشور رفته” در طول سالیان دراز، در یک محدوده زمانی چند روزه، همانند نمایشنامه ای کوتاه و گویا بازسازی شد و مردم دیدند چه کسانی، چگونه کارها را خراب می کنند و بعد، گستاخانه طلبکار می شوند که چرا اوضاع خراب شده است؟! و مردم دیدند که بعضی ها، چه تبحر شگرفی دارند، برای تبدیل فرصت به بحران و از این روی، تبدیل آن همه فرصت در آن ۸ سال به آن همه بحران، شگفت انگیز نیست.
این ماجرا، نه تنها یک یادآوری تاریخی بود، بلکه ورشکستگی اخلاقی جریان “بسیار مدعی” را بار دیگر به رخ کشید که وقیحانه و در برابر چشم مردم خرابکاری می کنند و بعد، بی آن که برای مردم کوچکترین شعوری را تصور کنند، گریم شان را تغییر می دهند نقش خود را از خرابکار به طلبکار جابجا می کنند!
و مردم ایران، صبورانه منتظر ۷ اسفند هستند تا اراده “اکثریت میهن دوست” را بر “اقلیتی که ایران را فقط برای خود می خواهد” تحمیل کنند.
