صادق زیباکلام در یادداشتی خطاب به حسین شریعتمداری مدیر روزنامه کیهان، در نقد یادداشت اخیر وی نوشت: برای دوستداران انقلاب اسلامی چقدر دردناک است که امروز شاهد باشند که آنهمه آرزو و آرمان که به انقلاب اسلامی داشتند امروز بعد از گذشت ۴۰سال به ناکجاآبادی سقوط کرده که الگو و آرمانش کره شمالی بشود! متن یادداشت این استاد علوم سیاسی در پی میآید:
تقدیر و تقدیس شما از نظامهای اقتدارگرا فقط به اعتبار آنکه آمریکاستیز هستند، حرفوحدیث تازهای نیست. آنچه بیشتر مورد نظرم بود، کوبیدن درد و بلای رهبران کره شمالی بر سر آقای روحانی و ظریف و توصیه به آنهاست که از جسارت و ایستادگی کرهایها در برابر واشنگتن درس بگیرند و لبخند، وادادگی و کرنش در برابر آمریکا را کنار بگذارند. ازجمله در سرمقاله ۲۴مرداد با عنوان «میل این ناقه کوی لیلی نیست!» مجدد همین معنا را تکرار کردهاید.
البته بتها و قهرمانان آمریکاستیزتان یکی پس از دیگری در شرف ترک برداشتن هستند. از ونزوئلای هوگو چاوز تا کوبای فیدل کاسترو، نیکاراگوئه، زیمباوه رابرت موگابه و…مطمئن باشید مردم کره شمالی نیز سرانجام این فرصت را روزی خواهند یافت تا نشان دهند نسبت به نظام حاکم بر کشورشان چه میاندیشند.
برای دوستداران انقلاب اسلامی چقدر دردناک است که امروز شاهد باشند که آنهمه آرزو و آرمان که به انقلاب اسلامی داشتند امروز بعد از گذشت ۴۰سال به ناکجاآبادی سقوط کرده که الگو و آرمانش کره شمالی بشود! امروز بعد از ۴۰سال رسیدهایم بهجایی که باید یک رژیم مریض، متوهم، بسته، معیوب، عقبمانده، سرکوبگر که اگر کمکهای غذایی ژاپن، کره جنوبی، روسیه، چین، ژاپن و اتحادیه اروپا نباشد، دچار قحطی میشد و چهارچشمی مردمش را میپاید که مبادا کسی به رادیو کره جنوبی گوش دهد و در یککلام یک زندان بزرگی به نام کره شمالی، الگو و مرادمان بشود.
رهبرانی که بعد از پرتاب موشک همچون پسربچههای خردسال که با به راه افتادن اسباببازیشان یا زدن هواپیمای دشمن در بازی کامپیوتری به هیجان میآیند، کف میزنند و به شادمانی میپردازند، باید الگوی دولتمردانمان بشوند. با توجه به اینکه کره شمالی یک الگوی درمانده و عقبماندهتر از اتحاد جماهیر شوروی سابق است، پس چرا دیگر باید افتخار کنیم که نامه تاریخی امام خمینی به گورباچف باعث تغییر آن نظام شد؟
موفقیت کره شمالی در تولید سلاح هسته ای و موشکهای دوربرد (که ازنظر جنابعالی اینقدر مهم است) از جنس همان موفقیتهای شوروی سابق است. هم کره شمالی و هم شوروی سابق در زمینهٔ تولید تسلیحات هستهای، موشکهای دوربرد و پرتاب ماهواره به فضا، پیشرفتهای مشعشعی داشتهاند؛ اما یک دوچرخه یا اطو که بتواند در بازارهای جهانی رقابت کند را توان نداشتند و ندارند که تولید کنند. پیشرفت در زمینهٔ ساخت بمب و موشک برای کشوری که یکی از پایینترین سرانههای بهداشت و درمان و آموزشوپرورش را دارد، به نظر شما غرورانگیز و پرافتخار است؟