علی نصبریان گفته است: هر جامعه‌ای نسبت به اوضاع و احوال اجتماعی خود خط قرمزها و محدودیت‌هایی دارد. نمی‌خواهم خیلی ایده آلیستی برخورد کنم. قبول دارم! بالاخره باید یک‌سری مسائل رعایت شود ولی این همه فشار و این همه… به نظرم نتیجه‌ای ندارد. به تلویزیون نگاه کنید! یک ابزار بسیار کارآمد و گسترده است، چون براساس دو عامل موسیقی و نمایش می‌چرخد و دیگر مسائل، در پناه جذابیت‌های موسیقی و نمایش (یعنی مجموعه‌ای از شوها، سریال‌ها و مجموعه‌های تصویری) خود را نشان می‌دهند.
به گزارش آفتاب، وی افزود: تمام این‌ها در محدودیت و فشار است، برای چه؟ برای چه این قدر فشار وارد می‌شود؟ شاید به همین دلیل است که مردم شبکه‌های خارجی را نگاه می‌کنند، مثلا سریال‌های ترک را که واقعا خیلی بی‌محتوا و ضعیف‌اند، اما سخت و سازی میلیونی دارند و آن قدر به پایشان پول ریخته شده خیلی شیک و قشنگ و پر از جاذبه‌های جنسی به نظر برسند. طبیعی است که مردم می روند سراغ این چیزها. شما باید با این موضوع مواجه شوید، نه این که هی فشار را بیشتر کنند، اشتباه است این روش.
نصریان در ادامه گفت: دست زن جوراب می کنند که مچش دیده نشود، گردنش را می‌پوشانند، خب، این ها حساسیت‌های اضافی است، چرا افراطی‌گری کنیم؟ من حج رفته‌ام و مردم آسیا، اروپا و آفریقا را در جوار خانه خدا دیده‌ام. اصلا این حرف‌ها نیست. در طواف، می‌بینید که زن، گردن و دستش باز است، لباس راحتی پوشیده و طواف می‌کند، چرا این قدر مته به خشخاش می‌گذاریم؟ تمام رمق یک اثر هنری گرفته می شود. معلوم است که دیگر تماشاچی با آن برقرار نمی‌کند.
