نمایشگاه مطبوعات و رسانه امسال باوجود تمام کاستیها و کمبودها خیلی عالی و خوب برگزار شد.بنده همه کاستیهای این دوره را قبول دارم اما در چند باری که به نمایشگاه سر زدم به این فکر کردم که چرا اصلا این نمایشگاه باید سالی یکبار برگزار شود؟ چرا هر ۶ ماه یا هر سه ماه چنین فستیوالی برای مطبوعات و فضای رسانهای کشور برگزار نشود؟ با توجه به اینکه رسانه اصلی کشور یعنی صدا و سیما، دست یک جناح خاص است برگزاری چنین نمایشگاههایی فرصت این را به وجود میآورد که رسانههایی که کمتر دیده و شنیده شدندیا اینکه قشر روزنامه خوان و روشنفکر جامعه اصلا از وجود آنها اطلاع ندارند، دیده و شنیده شوند. البته همانطور که میدانید در نمایشگاه امسال جریانات و رسانه های وابسته به جناح تندرو ، به بهانه عدم همکاری مسئولان برگزارکننده نمایشگاه با آنها حاضر به شرکت در بیست و یکمین نمایشگاه مطبوعات نشدند زیرا که اساسا اصولگرایان با چنین تجمعاتی مخالف هستند چون در این تجمع ها رسانههای دیگر دیده میشوند و فریادهای دیگری هم شنیده میشود واین فضا برای چنین رسانههایی خیلی جالب نیست. البته بهانه رسانههای تحریم کننده نمایشگاه برای عدم حضورشان در این جشنواره مطبوعات خیلی مضحک و خندهدار بود. آنها دولت را متهم به این کردند که طرفدار آزادی بیان نیست و به آن کمکی نمیکند. من فکر میکنم یک کودک کلاس اول ابتدایی هم میداند اولا این رسانه هایی که شرکت نکردند تا چه اندازه مستقل و توانمند هستند و در ثانی التزامشان به رعایت آزادی بیان و اندیشه چقدر است.
نکتهای دیگر که میخواهم به آن اشاره کنم ، روحیه جلوی صدای دیگری را گرفتن است که به بهترین نحو در برنامهای که معاونت مطبوعاتی وزارت ارشاد ترتیب داده بود نمایان شد.این معاونت روز پنجشنبه ساعت چهار عصر، نشستی با عنوان رسانه و دوران پسا تحریم ترتیب داده بود که آقای صادق خرازی، خانم دکتر رها خرازی استاد رسانه، آقای وکیلی (سردبیر روزنامه ابتکار) و بنده قرار بود در آن شرکت کنیم که البته آقای صادق خرازی به علت شم سیاسی قویشان دچار کسالت شدند و تشریف نیاوردند.مواضع بنده و آقای وکیلی که تا حدودی مشخص است ، خانم دکتر خرازی هم که به صورت آکادمیک قرار بود جلسه را اداره کنند، اما از همان ابتدا با مخالفت و سوالهای تندروها برای قطع برنامه مواجه شدیم. البته من و آقای وکیلی تلاش بسیاری برای برقرار ماندن جلسه انجام دادیم و به نحوی پیش رفت که کل مسئولان حراست نمایشگاه مجبور شدند برای کنترل اوضاع به محل سخنرانی بیایند و برنامه نهایتاً ناتمام ماند.این قضایا به عقیده من خیلی خوب است چون باوجود تمام سروصداهایی که شد، مطالب خوبی گفته شد واینکه مطبوعات چه نقشی میتوانند در فضای پساتحریم داشته باشند تا حدودی شرح داده شد.این فرصتها را نباید از دست داد باید تلاش کرد که چنین برنامههایی(نمایشگاه مطبوعات)نه تنها کاهش پیدا نکند بلکه افزایش هم بیابد و حتی به صورت استانی در شهرستانهای دیگر هم برگزار شود.نمایشگاه مطبوعات را میتوانیم مثلا در مراکز استانها مانند رشت، مشهد و… به صورت مقطعی و کوتاه برگزارکنیم و معتقدم همانطور که نمایشگاه مطبوعات در تهران با استقبال زیادی از طرف جوانان مواجه شد در شهرستان هم از سوی این قشر مورد استقبال قرار خواهد گرفت. نمایشگاه مطبوعات اتفاق خوب و مفیدی است و امیدوارم نه تنها تداوم داشته باشد بلکه هرسال بیشتر وپررنگتر هم اتفاق بیفتد.