«علیرضا فغانی داور سرشناس و برجستهی کشورمان همراه با کوبل داوریاش با قضاوت چهار بازی در جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه که مهمترین آن دیدار رده بندی جام بیست و یکم بود، نه تنها در ایران بلکه برای جامعهی داوری آسیا تاریخسازی کرد.
از فغانی صحنهی ماندگار بسیاری در این جام ثبت شد، از صلابتش در مقابل ستارههای ژرمن در بازی آلمان-مکزیک گرفته تا شجاعت گرفتن پنالتی در دیدار حساس فرانسه-آرژانتین و قضاوت عالی در دیدار رده بندی.
اما به زعم نگارنده، ماندگارترین صحنه از فغانی که همزمان شجاعت و صداقت وی را به بهترین وجه ممکن به منصه ظهور میرساند، در ایران و در فرودگاه امام (ره) رقم خورد، جایی که وی خارج از همهی پروتکلها و خطوط قرمز نانوشته، به ابراز احساسات خواهر همسرش پاسخ میدهد. شجاعت فغانی زمانی به اوج میرسد که در پاسخ به خبرنگاری، با صراحتی مثالزدنی می.گوید تصویری که در فضای مجازی با عنوان مواجههی پر احساس فغانی و همسرش دست به دست میشود، عکس همسرش نیست بلکه خواهر همسرش است. این اظهار صادقانه به گونهای بود که حتی خبرنگار هم متعجب شده و شوکه میشود.
شاید بتوان به این سخن خرده گرفت، اما میتوان مدعی بود که موفقیت فغانی در داخل زمین، بازتابی از شخصیت و سبک زندگی شخصی وی است. سبکی که به «خود» بودن احترام میگذارد، «خود» را سانسور نمیکند، چه مقابل ستارههای میدان فوتبال و چه جلوی دوربین عکاسانی که لحظه به لحظهی حرکات و رفتارش را ثبت میکنند، روشی که سعی نمیکند در جلوت به گونهای باشد و در خلوت به شیوهی دیگری. نقاب نمیزند و خودش را پنهان نمیکند. شیوهای که در آن صداقت را به نام مصلحتاندیشی قربانی نمیکند، سیاقی که پیامدهای صادق بودن را به راحتیِ انکار واقعیت ترجیح نمیدهد.
شاید عکس فغانی با خواهر همسرش را بسیاری ندیدند اما احتمالا مصاحبهی فغانی در مورد آن عکس را بسیاری شنیدند، حتی شاید بتوان گفت که این مصاحبه باعث بیشتر دیده شدن آن عکس شد. در هر صورت، بازنشر زیاد این مصاحبه نشانه این است که چقدر جامعه از این صداقت و صراحت و البته شجاعت، تعجب کرده است. تعجبی که میتواند نشانهی این باشد که چقدر در جامعهی کنونی ما «خود» بودن سخت است و هرکس که چنین میکند، بلافاصله در محدودهی حوزهی نفوذ خود دیده میشود.
نوع واکنشها به این مصاحبه نیز خود میتواند نشان از این داشته باشد که چقدر برای جامعه جذاب است که میان جنبهی ظاهرشان در انظار عمومی و باطنشان در حضور خویشتن، فاصلهای معنادار نباشد. برای مردم جذاب است که گرفتار پردهها و نقابها نباشند، هنجارهای جامعه با ارزشهایشان در تعارض و تناقض نباشند و بتوانند خویشتنشان را بروز و ظهور دهند.
شاید مراجع تصمیمساز ورزشی بنا به ملاحظات مختلف از جمله همان خطوط قرمز نانوشته، بر فغانی غضب کنند و شاید واقعا وی ممنوع التصویر شود، اما اینها همه پاک کردن صورت مسئله است، مشکل آنجاست که از مردم انتظار میرود همه به یک سبک و سیاق زندگی، تن در دهند و از خود دوگانهای بسازند، یکی برای جامعه و آن دیگری برای جمعهای خصوصی و تا این مشکل وجود داشته باشد، نه تنها فغانی بلکه هر کس که جرئت خود بودن را داشته باشد، همهی چشمها را متوجه خود خواهد کرد.»