رضا سلیمانی – علّامه علی‌اکبر دهخدا، «سیاست» را «پاس داشتن ملک»، «حکم راندن بر رعیّت»، «حکومت، ریاست و داوری»، «خصلت، تدبیر و دوراندیشی»، «قهر کردن و هیبت نمودن» و «ضبط ساختن مردم از فسق به ترسانیدن و زدن» معنا کرده و با ذکر انواع سیاست، جمله‌ای به نقل از اخلاق ناصری آورده که: «یکی از اقسام سیاست ملک، سیاست فاضله است که آن را امانت خوانند و غرض از آن، تکمیل خلق بود و لازمه‌اش نیل به سعادت است.
امام راحل که افضل مجتهدین سیاسی در عصر حاضر بودند و هستند، برای تبیین واقعی سیاست، می‌گویند: «مرا نزد رئیس سازمان امنیت بردند، او ضمن صحبت‌هایش، گفت: آقا سیاست عبارت از دروغ‌گویی است، عبارت از خدعه است، عبارت از فریب است، عبارت از پدر سوختگی است. این را بگذارید برای ما. من به او گفتم: این سیاست شماست. البته این سیاست هیچ ربطی به سیاست اسلامی ندارد. این سیاست شیطانی است و اما سیاست به معنای اینکه جامعه را راه ببرد و هدایت کند به آن جایی که صلاح جامعه و صلاح افراد هست. این در روایت ما برای بنی‌اکرم با لفظ سیاست ثابت شده است. (صحیفه نور، جلد ۱۳، ص ۲۱۶)
با دو مقدمه فوق، خوب است، با هدف تطبیق بعضی از کردار و رفتار سیاسی بعضی از سیاسیون کشور با آنچه که امام عزیز به نقل از پیامبر اکرم(ص) گفته‌اند، نگاهی از سر تأمل به بعضی از کارها و حرف‌های سیاسی، به ویژه در هفته‌های اخیر بیندازیم و ببینیم، مدعیان میدان سیاست چه نمره‌ای از «سی یا صد می‌گیرند؟!!»
خدا را شکر که انقلاب اسلامی ایران از نخستین روزهای پیروزی و حتی قبل از آن، دوران مبارزه، یک شخصیت تمام عیار دینی، سیاسی به نام امام خمینی(ره) داشت که هنوز هم سنگ محک میدان سیاست است. اکنون نیز برای اثبات این ادعا، بهترین سند، سخنان رهبری معظم انقلاب در تاریخ ۱۵ خرداد ۱۳۶۹ در دیدار جمع کثیری از علما، روحانیون، مسؤولان و اقشار مختلف مردم استان خراسان است که فرمودند: [او] (آیت‌الله هاشمی رفسنجانی) کسی است که امام در تمام طول دوران انقلاب و قبل از آن و بیشتر از همه، بعد از انقلاب تا لحظه وفاتشان، نهایت اعتماد و اطمینان را به او داشتند. (آیت‌الله هاشمی رفسنجانی) کسی است که این قدر مورد اعتماد امام بود و این قدر به امام نزدیک بود. حرف‌های امام را بیشتر از آنها شنیده، درد دل‌های امام را بیشتر از دیگران شنیده و خبر دارد. حالا عده‌ای همینطور حرف می‌زنند و اصلاً نمی‌دانند که حرف دل امام چه بود.
«مؤذن بانگ بی‌هنگام برداشت نمی‌داند که چند از شب گذشته است»
گویا این سخنان آیت‌الله خامنه‌ای، پس از گذشت ۲۵ سال، دقیقاً برای امروز ماست تا از لابلای آن، به سیاستی که امام راحل از پیامبر اکرم (ص) اشاره کرده بودند، برسیم و از دروغ‌گویی، خدعه و فریب در سیاست بپرهیزیم که خواجه نصیرالدین طوسی آن را امانت، هدف از آن را تکمیل خلق و لازمه‌اش را نیل به سعادت می‌دانستند.
ظرافت آیت‌الله خامنه‌ای انتخاب شعری برای توصیف مخالفان آیت‌الله هاشمی رفسنجانی است، که می‌گویند: «همینطور حرف می‌زنند» ستودنی و چقدر کامل است: کسانی که با ادعای، آگاه سازی مردم برای اقامه نماز، «بانگ بی‌هنگام» بر می‌دارند و درباره کسی که رهبری امروز نظام از اعتماد و اطمینان امام راحل به ایشان «تا لحظه وفاتشان» خبر می‌دهند از تمام تعابیر دهخدا درباره سیاست «قهر کردن و هیبت نمودن» را انتخاب می‌کنند و با آرزوی «حکم راندن به رعیّت» و «ریاست»، «مصلحت، تدبیر و دوراندیشی» را کنار می‌گذارند و چنان می‌کنند که همگان از ناپاکی سیاسی در کشور می‌نالند.
گویا جماعت عصبانی و تخریب‌گر آیت‌الله هاشمی رفسنجانی و آیت‌الله سیدحسن خمینی این یادگار ارزشمند و دانشمند بیت معزّز امام(ره) که رسانه‌های دیداری، نوشتاری، شنیداری و گفتاری فراوانی هم در اختیار دارند، از تجربه‌های تلخشان در سال‌های گذشته که البته نتایج آن برای مردم شیرین بود، درس عبرت نگرفته‌اند و حتی به جزمیّت عزم خویش برای انتخابات اسفند ماه چنان افزوده‌اند که حاضرند علی‌رغم آگاهی کامل خویش از مستند و متقن بودن موضع گیری‌های سیاسی ایشان، افتادن از چشم مردم را به جان بخرند تا حرفی در مخالفت با آیت‌الله هاشمی رفسنجانی بگویند، بنویسند و بخوانند.
آنچه در این روزهای سرد تا انتخابات سرنوشت ساز اسفندماه از فضای سیاسی کشور قابل پیش‌بینی و شواهد آن عیان است، آتش توپخانه تخریب گران است که بعید است این بار نیز مانند مقطع انتخابات ششم مجلس شورای اسلامی در سال ۱۳۷۸ و انتخابات هشتم ریاست جمهوری در سال ۱۳۸۴، به تمام دستاوردهای انقلاب، چوب حراج نزنند و به قول شخص آیت‌الله هاشمی رفسنجانی، «برای دستمالی، قیصریه را به آتش نکشند.» که البته این جمله هم، نشان از جامعیّت ایشان در سیاست دارد. هر چند نا امیدانه، باز هم امیدواریم، «سیاست» در ایران اسلامی از «سی تا صد» راه کمال جوید و در آینده که گفتار، رفتار و نوشتار سیاسی این مقطع بررسی می‌شود، سیاسی کاران، انگشت ندامت به دندان نگیرند.
والسلام
